Projektowanie bottom-up

Właśnie wraz z rozwojem to badań nad inteligencją zbiorową, coraz to mocniejszą pozycję w świecie właśnie architektury, zdobywa sobie pogląd, że nadchodzi już koniec epoki, tak zwanego, arbitralnego narzucania przez danych to projektantów form architektonicznych, i mamy właśnie szansę na pojawienie się tzw. architektury obiektywnej. I właśnie w tym nowym, tak zwanym, paradygmacie, projektowanie właśnie ma z kolei polegać na uruchomieniu wręcz procesów, które z kolei pozwalałyby na kształtowanie danej to formy architektonicznej w sposób to oddalony wręcz, w pełni dostosowany do aktualnego to zadania projektowego, a nie z kolei w wyniku stosowania jakiegoś właśnie wybranego stylu, albo i też realizowania indywidualnych to preferencji estetycznych. natomiast generalnie w, tak zwanej, metodologii projektowania złożonych to systemów, możliwe są z kolei dwie strategie intelektualne. Właśnie jedna z nich, nazywana jest top-down, a natomiast druga, nazywana jest bottom-up. Top-down, z kolei oznacza podchodzenie do danego to systemu z zewnątrz, a z kolei następnie dzielenie go właśnie na mniejsze to podsystemy jest to podejście analityczne, i także charakterystyczne właśnie dla postępowania naśladującego systemy, tak zwane, aksjomatyczne. Natomiast bottom-up, oznacza z kolei proces, który jakby generuje dany to wynik za pomocą prostych to wręcz, lokalnych zależności między to poszczególnymi elementami danego to systemu. Natomiast zwykle jest on właśnie nieprzewidywalny.